CHCESZ WIEDZIEĆ:
Co to jest hipermobilność stawów i jakie są jej rodzaje?

Hipermobilność znana również jako nadruchomość jest to zjawisko nadmiernej ruchomości stawów lub segmentów kręgowych. Rzadko jest rozpoznawana jako samoistne zaburzenie ogólnoustrojowe, które dotyczy większości stawów człowieka, w tym także segmentów kręgosłupa.

CHĘTNIE CI ODPOWIEM:

Najczęściej jest kojarzona ze skutkami innych schorzeń lub urazów:

uszkodzeniem aparatu więzadłowo-torebkowego pojedynczego stawu, które powstało w wyniku urazu,

brakiem stabilności segmentu kręgowego np. po uszkodzeniu dysku,

toczącymi się w organizmie chorobami, w których hipermobilność stawów jest jednym z objawów.

Na czym polega hipermobilność?

Z punktu widzenia biomechaniki zaburzenie polega na wyraźnym zwiększeniu zakresu ruchów w stawach lub segmentach kręgosłupa poza określone normy. Bariera fizjologiczna ruchu, czyli bezpieczna i prawidłowa dla danego stawu przesuwa się w kierunku zwiększenia zakresu ruchomości stawu aż do bariery anatomicznej, czasem ją patologicznie przekraczając.

Klinicznie wygląda to tak, że torebki stawowe ulegają rozluźnieniu, wiązadła wydłużają się, stawy mają nadmierny zakres ruchu, kręgosłup zwiększa swoją gibkość, natomiast mięśnie stabilizujące stawy stają się słabsze i mają problem z koordynacją. Może to dotyczyć wszystkich lub pojedynczych stawów.

JAKIE SĄ RODZAJ HIPERMOBILNOŚCI?

1. Patologiczna hipermobilność miejscowa

To rozluźnienie aparatu więzadłowo-torebkowego, w jednym miejscu. Wyróżnia się dwie postacie:

Według metodologii Sachsego wyróżniamy następujące rodzaje hipermobilności:

• postać pierwotna – jest elementem równoważącym, który kompensuje „usztywnienie” sąsiadujących stawów,
• postać wtórna – będąca skutkiem powikłań w wyniku uszkodzenia pojedynczego stawu,

2. Patologiczna hipermobilność uogólniona

Obecna w chorobach wrodzonych, dziedzicznych zaburzeniach tkanki łącznej. Zaburzenia te występują w obrębie genów kodujących matrycę białek tkanki łącznej. Odchylenia genetyczne prowadzą do zmian w strukturze biochemicznej białek włóknistych i upośledzenia ich w zakresie rozciągliwości i kurczliwości. Następuje nadmierne rozluźnienie i wiotkość tkanki łącznej, co często prowadzi do mechanicznego uszkodzenia.

Do najbardziej znanych w tej grupie należy kilka zespołów:

a. Zespół Marfana

b. Zespół Ehlersa – Danlosa

c. Wrodzona łamliwość kości

3. Hipermobilność konstytucjonalna (HK).

Nazywa się ją także wrodzoną łagodną nadruchomością stawów. Jej istota polega na zaburzeniu proporcji różnych rodzajów kolagenu w tkance łącznej, powodujące jej nadmierną elastyczność. W tym zaburzeniu większość stawów, w tym również segmentów kręgosłupa, wykazuje nadmierny zakres ruchomości. Z zaburzeniami stawowymi współistnieją tzw. objawy towarzyszące z innych tkanek i narządów poza narządem ruchu, w których istotną rolę odgrywa tkanka łączna.

Hipermobilność może być zaburzeniem wrodzonym lub nabytym.

Zazwyczaj hipermobilność miejscowa ma charakter nabyty, natomiast uogólniona i konstytucjonalna wrodzony.miejscowa/nabyta hipermobilność w jednym stawie charakteryzuje się występowaniem nadruchomości zazwyczaj w jednym lub najwyżej w części możliwych kierunków ruchu.

Natomiast w postaci uogólnionej, stawy wykazują nadruchomość we wszystkich kierunkach ruchu charakterystycznych dla danego stawu.

Jak rozróżnić hipermobilność miejscową od uogólnionej?